1) W którym sakramencie Pan Jezus wybacza nam grzechy? 2) Ile jest warunków dobrej spowiedzi? 3) Pierwszym warunkiem sakramentu pokuty i pojednania jest: pięć warunków dobrej spowiedzi: Rachunek sumienia. Żal za grzechy. Mocne postanowienie poprawy. Szczera spowiedź. Zadośćuczynienie Panu Bogu i bliźniemu. Zgodnie z Katechizmem Kościoła Katolickiego (KKK 1491), sakrament pokuty składa się z trzech aktów penitenta oraz z rozgrzeszenia kapłana. Aktami penitenta są: Z powyższego tekstu Ewangelii jasno wynika, że nasz Pan ustanowił nie tylko sakrament pokuty, ale wyjaśnił także sposób jego sprawowania. Oświadczając, że grzechy odpuszczone przez kapłana są odpuszczone, a te, które zatrzymuje, są zatrzymane, oznacza On, że przed odpuszczeniem grzechów kapłan musi poznać grzechy, jak Trwa okres przygotowań do I Komunii Świętej, jednego z ważnych sakramentów w Kościele katolickim. Przyjęcie Ciała Chrystusa jest nierozerwalnie związane z sakramentem spowiedzi. W majowe uroczystości przed konfesjonałami ustawiają się kolejki dzieci, które będą chciały skorzystać z sakramentu pokuty. . Sakrament pokuty Któż z was, gdy ma sto owiec, a zgubi jedną z nich, nie zostawia dziewięćdziesięciu dziewięciu na pustyni i nie idzie za zgubioną, aż ją znajdzie? A gdy ją znajdzie, bierze z radością na ramiona i wraca do domu; sprasza przyjaciół i sąsiadów i mówi im: „Cieszcie się ze mną, bo znalazłem owcę, która mi zginęła”. Powiadam wam: Tak samo w niebie większa będzie radość z jednego grzesznika, który się nawraca, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia. Znaczenie sakramentu Grzech osłabia lub całkowicie zrywa naszą więź z Bogiem i z Kościołem. Sakrament pokuty jest sposobem odnowienia tej więzi. Jest to możliwe dzięki śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa, który na krzyżu zgładził nasze grzechy. To akt marnotrawnego syna, który wraca do Ojca i zostaje przez niego powitany pocałunkiem pokoju; akt lojalności i odwagi; akt zawierzenia siebie samego miłosierdziu, które przebacza. Zrozumiałe jest więc, dlaczego wyznanie grzechów winno być zwyczajnie indywidualne, a nie zbiorowe, tak jak grzech jest faktem głęboko osobistym. Równocześnie jednak to wyznanie wyrywa niejako grzech z tajników serca, a zatem z czysto prywatnego kręgu jednostki, uwydatniając również jego charakter społeczny, gdyż poprzez szafarza Pokuty sama Wspólnota kościelna, zraniona przez grzech, przyjmuje na nowo skruszonego grzesznika, który otrzymał przebaczenie.(Jan Paweł II, Reconciliatio et paenitentia, 31) Pięć warunków sakramentu pokuty: Rachunek sumienia Poddajemy wewnętrznej ocenie nasze myśli, słowa i czyny z czasu od ostatniej spowiedzi lub dłuższego. Staramy się w świetle sumienia spojrzeć na swoje obowiązki wobec Boga i drugiego człowieka. Pomagają nam w tym przykazania Boże i kościelne, lista siedmiu grzechów głównych itp. Warto uświadomić sobie nie tylko fakt poszczególnych grzechów, ale także ich przyczyny oraz skutki naszego postępowania. Cenną pomocą są gotowe teksty rachunków sumienia. Musimy jednak pamiętać o wyborze rachunku odpowiedniego dla naszego wieku i stanu. Żal za grzechy Widząc swoje wykroczenia przeciwko Bożym przykazaniom uznajemy je za rzeczywiście złe. Dokonuje się to przez stwierdzenie ich złych skutków, dostrzeżenie krzywdy wyrządzonej sobie i bliźnim oraz zniewagi wobec Boga. Lub przynajmniej przez uznanie autorytetu Kościoła, który na podstawie nauki Ewangelii pewne czyny określa jako złe i grzeszne. Żal jest prawdziwy, gdy prowadzi do odrzucenia wszystkich grzechów z miłości do Boga lub przynajmniej z obawy przed Bożą karą. Postanowienie poprawy Postanawiamy nie popełniać już więcej grzechów, które przypomnieliśmy sobie w rachunku sumienia, oraz unikać okazji do grzechu. Warto konkretyzować swoją wolę poprawy przez podejmowanie szczegółowych postanowień pracy nad określonymi wadami. Jeśli jakiś grzech jest dla nas nałogiem, bierzemy pod uwagę, że całkowite zerwanie z nim może być niemożliwe. Jednak w ramach postanowienia podejmujemy konkretne kroki dla ograniczenia popełniania tego grzechu. Jednocześnie modlimy się o Bożą pomoc w zupełnym uwolnieniu się od niego. Postanowienie to nie tylko wola, ale także czyny. Nie ma szczerego postanowienia poprawy osoba, która nie podporządkowuje mu swojego życia. (Np. ktoś, kto spowiada się z grzechu cudzołóstwa, a jednocześnie trwa w związku cudzołożnym i nie zamierza go zerwać, nie ma prawdziwego postanowienia poprawy i nie może uzyskać rozgrzeszenia.) Spowiedź Spowiedź jest formalnym przypieczętowaniem naszego aktu nawrócenia i skorzystaniem z mocy odpuszczania grzechów powierzonej przez Boga Kościołowi. Trzeba pamiętać, że bez szczerego żalu, szczerego postanowienia poprawy i szczerego wyznania grzechów, spowiedź jest nieważna, niezależnie od słów wypowiedzianych przez kapłana. Odpuszczenia grzechów dokonuje bowiem sam Bóg, który zna nasze sumienie i wie, czy nawracamy się do Niego, czy nie. Jesteśmy zobowiązani do wyznania wszystkich grzechów ciężkich i ich liczby. Należy także podać okoliczności, które mogły sprawić, że jakiś grzech w danej sytuacji stał się cięższy lub lżejszy. Możemy też wyznać grzechy powszednie, zwłaszcza takie, które najczęściej się powtarzają lub najbardziej wpływają na nasze życie. Zadośćuczynienie Pokuta wyznaczona przez spowiednika nie jest karą za grzechy, ani odliczoną „ceną”. Raczej należy ją traktować jako „lekarstwo duszy”. Jest kolejnym krokiem w naszym powrocie do Boga; ma nam pomóc w wyrażeniu skruchy i umocnić postanowienie poprawy. Należy wypełnić ją jak najszybciej po spowiedzi, okazując w ten sposób posłuszeństwo i wolę współpracy z łaską Bożą. Jeśli zdarzy się zapomnieć, jaka była zadana pokuta, należy odmówić inną modlitwę i wyznać to na następnej spowiedzi. Jeżeli z jakichś powodów do kolejnej spowiedzi w ogóle nie odmówiliśmy pokuty, należy powiedzieć o tym spowiednikowi i dopełnić tego obowiązku później. Zadośćuczynienie to także naprawienie szkód, jakie wyrządziliśmy poprzez swój grzech. Najprostszym przykładem jest tutaj zwrócenie rzeczy skradzionej. Jeśli nie da się tego uczynić w tak bezpośredni sposób, warto zastanowić się, jakim dobrem moglibyśmy wynagrodzić wyrządzone zło. (Np. jeśli spowiadamy się z grzechu oszczerstwa, należy, jeśli to możliwe, odwołać rzucone oszczerstwo; jeśli naszym grzechem było obmawianie jakiejś osoby, zadośćuczynieniem może być mówienie dobrych rzeczy na jej temat.) W naszej parafii W naszej parafii jest możliwość przystąpienia do spowiedzi na 20 minut przed Mszą Świętą w dni powszednie. Dodatkowo w każdy pierwszy piątek miesiąca podczas godzinnej adoracji przed wieczorną Mszą Świętą. Jest to jeden z najważniejszych móc przystąpić do sakramentu Eucharystii trzeba spełnić warunki sakramentu tych warunków zaliczamy: rachunek sumienia czyli dokładne przypomnienie popełnionych grzechów jakościowych i ilościowych,jakościowe to grzechy ciężkie uczęszczanie na niedzielną mszę świętą, itp.,grzechy lekkie np:przekleństwa,nieumyślne oszukiwanie, lenistwo w nauce, przystąpieniem do sakramentu pokuty należy zrobić w sumieniu żal za popełnione spowiedzi wyznać szczerze wszystkie popełnione grzechy i postanowić otrzymaniu rozgrzeszenia a jeszcze lepiej przed spowiedzią przeprosić skrzywdzonych bliżnich oraz dokonać zadość- uczynienia czyli zwrotu np:skradzionych rzeczy. Dla chrześcijanina jest sakrament pokuty bardzo ważny ponieważ jego skutki są bardzo ważne: z Panem Bogiem i Kościołem który tworzą wszyscy wierni. darowanie kary wiecznej spowodowanej przez grzechy śmiertelne. częściowe, kar doczesnych. i pogodę sumienia wskutek przyznania się do popełnionych grzechów. sił duchowych do życia w zgodzie z przykazaniami Bożymi,z bliźnimi. majfranek Expert Odpowiedzi: 23317 0 people got help „Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” (J 20, 23). Zazwyczaj w naszej parafii sakrament pokuty jest sprawowany 15 minut przed każdą Mszą świętą. Natomiast w każdą środę oraz w pierwsze piątki miesiąca można skorzystać z sakramentu pokuty od godz. 16:30 do godz. 17:00. Oczywiście, w nagłym wypadku można zawsze poprosić o posługę w konfesjonale, np. po Mszy świętej. Można też umówić się na indywidualne spotkanie z duszpasterzem parafii w celu spowiedzi i ewentualnej rozmowy na tematy duchowe. W parafiach, gdzie posługuje tylko jeden kapłan, wielu ludzi nie ma możliwości wyboru spowiednika. Nie należy się jednak tego obawiać ani wstydzić, usprawiedliwiając tym samym zwlekanie z przystąpieniem do trybunału Miłosierdzia. Pamiętajmy, że spowiednika obowiązuje absolutna tajemnica spowiedzi, co oznacza, że nie wolno mu w czymkolwiek ujawniać sekretnych treści usłyszanych podczas sakramentu pokuty (Kodeks Prawa Kanonicznego, kan. 983), i to pod sankcją natychmiastowej ekskomuniki. Kapłan po spowiedzi powinien się zachowywać po prostu tak, jakby niczego przed chwilą nie usłyszał. Najważniejsze jest jednak to, że w tym pięknym sakramencie, przez posługę spowiednika jest obecny i działa sam Pan Jezus, pragnący rozlewać strumienie miłosierdzia na grzeszne dusze. Warto tu przytoczyć słowa z "Dzienniczka" św. siostry Faustyny Kowalskiej (nr 232, 113): "Przed spowiedzią usłyszałam w duszy te słowa: Córko Moja, powiedz mu wszystko i odsłoń swoją duszę przed nim, jako przede Mną to czynisz. Nie lękaj się niczego; dla twojego uspokojenia kapłana tego stawiam między Mną a duszą twoją, a słowa, które ci odpowie – Moimi są. Odsłoń przed nim najtajniejsze rzeczy, jakie masz w duszy. Ja mu udzielę światła do poznania duszy twojej. Pragnę powiedzieć trzy słowa do duszy, która pragnie stanowczo dążyć do świętości i odnosić owoc, czyli pożytek ze spowiedzi. Pierwsze – całkowita szczerość i otwartość. Najświętszy i najmądrzejszy spowiednik nie może gwałtem wlać w duszę tego, co pragnie, jeżeli dusza nie będzie szczera i otwarta. Dusza nieszczera i skryta naraża się na wielkie niebezpieczeństwo w życiu duchownym i sam Pan Jezus nie udziela się takiej duszy w sposób wyższy, bo wie, że ona nie odniosłaby korzyści z tych łask szczególnych. Drugie słowo – pokora. Dusza nie korzysta należycie z sakramentu spowiedzi, jeżeli nie jest pokorna. Pycha duszę utrzymuje w ciemności. Ona nie wie i nie chce dokładnie wniknąć w głąb swej nędzy, maskuje się i unika wszystkiego, co by ją uleczyć miało. Trzecie słowo – to posłuszeństwo. Dusza nieposłuszna nie odniesie żadnego zwycięstwa, chociażby ją sam Pan Jezus bezpośrednio spowiadał. Spowiednik najdoświadczeńszy nic takiej duszy nie pomoże. Na wielkie nieszczęścia naraża się dusza nieposłuszna i nic nie postąpi w doskonałości, i nie da rady w życiu duchownym. Bóg najhojniej obsypuje duszę łaskami, ale duszę posłuszną". Nie przyzwalajmy na życie w stanie grzechu śmiertelnego, bo może to skutkować wiecznym potępieniem! Spowiednicy spoza parafii służą posługą sakramentalną podczas: rekolekcji adwentowych; rekolekcji wielkopostnych; święta patrona parafii – 25 lipca. KROK PO KROKU PIĘĆ WARUNKÓW SAKRAMENTU POKUTY Rachunek sumienia. Żal za grzechy. Mocne postanowienie poprawy. Spowiedź szczera. Zadośćuczynienie Panu Bogu i bliźniemu. PRZEBIEG SPOWIEDZI Pozdrów spowiednika słowami: "Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus". Następnie przeżegnaj się: "W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego". Kapłan może zachęcić cię do ufności w miłosierdzie Boże słowami: "Pan niech będzie w twoim sercu, abyś skruszony(a) w duchu wyznał(a) swoje grzechy". Odpowiedz: "Amen". Przedstaw się spowiednikowi, na przykład: "Jestem uczniem klasy… Mam… lat. Przystępuję do spowiedzi świętej pierwszy raz [lub: Ostatnio byłem(am) u spowiedzi... Naznaczoną pokutę wypełniłem(am)]. Obraziłem(am) Pana Boga następującymi grzechami…" Teraz wyznaj swoje grzechy, a gdy skończysz, powiedz: "Więcej grzechów nie pamiętam. Za wszystkie grzechy żałuję i postanawiam poprawę, a ciebie, ojcze duchowny, proszę o naukę, pokutę i rozgrzeszenie". Spowiednik wygłasza pouczenie, wyznacza pokutę i zachęca do żalu za grzechy. Wzbudź akt żalu bijąc się w piersi oraz wypowiadając słowa: "Boże, bądź miłościw mnie grzesznemu". Spowiednik udziela rozgrzeszenia: "Bóg, Ojciec miłosierdzia, który pojednał świat ze sobą przez śmierć i zmartwychwstanie swojego Syna i zesłał Ducha Świętego na odpuszczenie grzechów, niech ci udzieli przebaczenia i pokoju przez posługę Kościoła. I ja odpuszczam tobie grzechy w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego". Odpowiedz: "Amen". UWAGA! W sytuacji niemożności odpuszczenia grzechów, kapłan wyjaśnia, jakie warunki nie zostały spełnione oraz co należałoby uczynić, aby uzyskać rozgrzeszenie. Aby uwielbić Pana Boga za dar przebaczenia, kapłan może zwrócić się do ciebie słowami: "Wysławiajmy Pana, bo jest dobry!" Odpowiedz: "Bo jego miłosierdzie trwa na wieki!" Teraz kapłan pożegna cię słowami: "Pan odpuścił Tobie grzechy. Idź w pokoju", po czym może delikatnie zapukać w konfesjonał. Odpowiedz kapłanowi: "Bóg zapłać!". Możesz ucałować krzyż na stule spowiednika, jeśli jest wyłożona na zewnątrz konfesjonału. Jak najszybciej wykonaj zadośćuczynienie (wypełnij pokutę). W sakramencie pokuty Bóg przebacza grzechy popełnione po chrzcie świętym. Sakrament ten nazywany jest także: sakramentem nawrócenia; spowiedzią świętą; sakramentem pojednania. Sakrament pokuty ustanowił Pan Jezus w dniu zmartwychwstania, gdy stanął wśród Apostołów w Wieczerniku, tchnął na nich i powiedział: „Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” (J 20, 19-23). Warunki dobrej spowiedzi: Rachunek sumienia – przypomnienie sobie wszystkich grzechów od ostatniej, dobrze odprawionej spowiedzi. Żal za grzechy (skrucha) – boleść duszy z powodu zranienia Boga. Bóg bez żalu nie odpuszcza żadnego grzechu. Jest najważniejszym warunkiem spowiedzi. Jeżeli źródłem żalu jest miłość do Boga, wtedy żal jest „doskonałym”; jeśli opiera się na innych motywach, wtedy nazywamy go „niedoskonałym”. Postanowienie poprawy – postanowienie unikania wszystkich grzechów, zwłaszcza ciężkich oraz sposobności do grzechu. Postanowienie to naprawy wyrządzonego zła. Szczera spowiedź – wyznanie wszystkich zapamiętanych od ostatniej spowiedzi grzechów przed kapłanem, (Boga nigdy nie okłamię) w celu uzyskania rozgrzeszenia. Zadośćuczynienie – wypełnienie zadanej przez kapłana pokuty i naprawienie wszystkich szkód (w miarę możliwości) wyrządzonych przez grzech. Grzech ciężki popełniamy wtedy gdy czyn jest: świadomy; dobrowolny; poważny przedmiot (materia). Gdy brakuje jednego z warunków grzechu ciężkiego to grzech jest lekki. Skutki duchowe sakramentu pokuty: pojednanie z Bogiem, przez które penitent odzyskał łaskę Bożą; pojednanie z Kościołem; darowanie kary wiecznej, związanej z grzechami śmiertelnymi; darowanie, przynajmniej częściowe, kar doczesnych, będących skutkiem grzechów; pokój i pogoda sumienia oraz pociecha duchowa; wzrost sił duchowych do walki ze złem. Indywidualna i kompletna spowiedź z grzechów ciężkich oraz rozgrzeszenie, stanowią jedyny zwyczajny sposób pojednania się z Bogiem i Kościołem. Drogę powrotu do Boga nazywamy nawróceniem się od popełnionych grzechów oraz mocne postanowienie poprawy na przyszłość. Źródłem nawrócenia jest nadzieja na miłosierdzie Boże.

jeden z warunków sakramentu pokuty